1. Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς. 

Γεννήθηκα στο Χατζή Αιγιαλείας το 1953, σήμερα είμαι συνταξιούχος δημοσίου, είμαι παντρεμένη με τον Νίκο Λιόπα και έχω δυο γιους, τον Δημήτρη και τον Γιώργο. Μου αρέσει να παρατηρώ τη φύση και αγαπώ τη ζωή. Είμαι δηλαδή ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος. Γράφω από δική μου εσωτερική ανάγκη. Αν τα γραφόμενά μου βρίσκουν αποδέκτες, αυτό είναι μια ευτυχής συγκυρία για μένα.

2. Συστήστε μας το βιβλίο σας «Η χαμένη τιμή της εκδίκησης».

Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται την πολυτάραχη ιστορία ενός νέου, υιοθετημένου από ένα εύπορο ζευγάρι, που κατ’ επίφαση ανήκε στην τάξη της υψηλής τοπικής κοινωνίας. Είναι ένα σαρκαστικό κατηγορώ εναντίον εκείνων που προβαίνουν σε υιοθεσία, χωρίς να αισθάνονται τις ευαισθησίες και τις ανάγκες της ευάλωτης ψυχής ενός παιδιού.

3. Ποιο ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσετε να γράφετε το βιβλίο σας;

Το έναυσμα, για να γράψει κανείς μια ιστορία, το βρίσκει παντού στη ζωή. Πριν μερικά χρόνια άκουσα μια αληθινή ιστορία, που δυο αδέρφια ερωτεύτηκαν και μετά διαπιστώθηκε η συγγένεια αίματος. Ξέρετε, εκείνα τα χρόνια οι υιοθεσίες γινόντουσαν με άτυπες ή και παράνομες διαδικασίες με υπαρκτό τον κίνδυνο να συμβεί κάτι τέτοιο. Αυτή ήταν η αρχική μου ιδέα. Μετά το ίδιο το έργο με πήγε μόνο του.

4. Για ποιο λόγο να διαβάσουν οι αναγνώστες το βιβλίο «Η χαμένη τιμή της εκδίκησης»;

Όπως στο «Άγος», έτσι και σε αυτό το βιβλίο, προσπάθησα να είναι το κείμενο περιεκτικό, να μην είναι δυσκολονόητο, να γεννά ερωτήματα και προπαντός να μεταφέρει μηνύματα. Δεν με απασχόλησε ποτέ να γεμίσω σελίδες, γι’ αυτό ίσως καταλήγω να γράφω νουβέλες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υποτιμώ το καλό πολυσέλιδο μυθιστόρημα.

5. Σε ποιους απευθύνεται το βιβλίο σας;

Κατά κύριο λόγο απευθύνεται στους γονιούς, θετούς ή φυσικούς, που με τη στάση τους αποξενώνουν τα παιδιά από όλα εκείνα, που συνιστούν το πλαίσιο της ομαλής μετάβασης από την παιδικότητα στην ενηλικίωση.

6. Γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο;

Η ανάγκη για εκδίκηση του βάναυσα αδικημένου είναι ένα συναίσθημα ανθρώπινης αδυναμίας. Αποκαθιστά όμως η εκδίκηση και πολύ περισσότερο η αυτοδικία, την ψυχική ικανοποίηση και το δίκιο του θύματος; Ο νέος της ιστορίας παίρνει ένα μάθημα. Δεν είναι η εκδίκηση ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, αλλά είναι η «Θεία Δίκη», που ακυρώνει αυτήν την εγγενή τάση του ανθρώπου για «βία στη βία».

7. Ποιος/Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας Έλληνες ή ξένοι συγγραφείς; Έχουν επηρεάσει το έργο σας;

Ναι, θα μπορούσα να πω ότι, γράφω γιατί διαβάζω. Όσο για τους αγαπημένους μου συγγραφείς είναι πολλοί. Ενδεικτικά θα αναφέρω τη Διδώ Σωτηρίου, την Ιωάννα Καρυστιάνη, τον Ορχάν Παμούκ, τον Γιάννη Καλπούζο, την Τόνι Μόρισον.

8. Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;

Με καθόρισε το «Ντέμιαν», μια ψυχοαναλυτική μελέτη του Έρμαν Έσσε. Μετά από αυτό πολλά βιβλία μου άρεσαν και άλλα όχι.

9. Ποια είναι κατά τη γνώμη σας η θέση του βιβλίου στην εποχή μας;

Δεινή. Και σ’ αυτό νομίζω πως έχει παίξει ρόλο και η τηλεόραση, αν αναλογιστούμε ότι τις ώρες που θα μπορούσαμε να διαβάσουμε ένα βιβλίο, τις σπαταλούμε σε αμφιβόλου ποιότητας τηλεοπτικά προγράμματα.

10. Σκέφτεστε να γράψετε κι άλλο βιβλίο στο μέλλον;

Κάθε βιβλίο που γράφεται και κυκλοφορεί, είναι σαν μια γέννα. Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα, η συγγραφή ενός νέου βιβλίου είναι στις προσδοκίες μου, χωρίς να αποτελεί αυτοσκοπό.