1. Πες μας λίγα λόγια για σένα.
Ονομάζομαι Γιώργος Μουτσινάς και από το 2014 υπηρετώ ως αναπληρωτής δάσκαλος στη δημόσια πρωτοβάθμια εκπαίδευση, σε απομακρυσμένες περιοχές της Ελλάδας. Όντας μοναχοπαίδι, η συγγραφή μου προσέφερε αμέριστη συντροφιά σε πλείστες στιγμές μοναχικότητας. Ύστερα, η αγάπη μου για τα παιδιά με οδήγησε να επιλέξω το επάγγελμά μου, για να συνεισφέρω όσο μπορώ στην καλλιέργεια του πιο ελπιδοφόρου κεφαλαίου της χώρας μας, των μαθητών μας. Ταυτόχρονα, η δουλειά μου μού επιφύλαξε το κίνητρο να ασχοληθώ με τη συγγραφή κειμένων για παιδιά, θέλοντας να συμπληρώσω και να ενισχύσω ό,τι επιδιώκει να μεταδώσει η «παραδοσιακή» διδασκαλία στην τάξη. Εκτός από αυτά, παραμένω αμετανόητα ερωτευμένος σύζυγος της Κατερίνας κι είμαι πλέον υπερήφανος πατέρας του Αλέξανδρου!
2. Σύστησέ μας το βιβλίο σου «Η Λίδα, η Χρυσαλλίδα – Μια πεταλούδα για τόσο… λίγο!».
Πρόκειται για ένα παραμύθι, την ιστορία της Λίδας της Χρυσαλλίδας, που ξυπνά το πρωί της μεταμόρφωσής της από κάμπια σε πεταλούδα, πανέτοιμη να κατακτήσει τις προκλήσεις του κόσμου, που ξετυλίγεται περήφανος τριγύρω της. Όμως, η Λίδα πολύ σύντομα ανακαλύπτει ότι η τύχη της ορίζει να μείνει στην κοιλάδα της μονάχα για οχτώ ώρες κι ύστερα να φύγει… σε μέρη μακρινά! Η ηρωίδα μας λυπάται στ’ αλήθεια για την άδικη μοίρα της, αλλά σύντομα διαλέγει να πάρει έναν άλλον δρόμο: να χαρεί ό,τι μπορεί από τις πλούσιες ομορφιές της εξοχής, να γευτεί καθετί καλό που την περιβάλλει και να κερδίσει το πολύτιμο στοίχημα της ζωής, αψηφώντας τις πίκρες και τις δυσκολίες της. Μπορούν άραγε όσα συναντά η Λίδα να την κάνουν να δει τη ζωή με άλλα μάτια; Απομένει στον αναγνώστη να κρίνει αν η πεταλούδα μας καταφέρνει να πετύχει τον σκοπό της…
3. Ποιο ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσεις να γράφεις το βιβλίο σου;
Αφορμή για να γραφτεί το βιβλίο μου έδωσαν τα ίδια τα παιδιά, που είναι προικισμένα με αρκετά χαρίσματα που εμείς οι μεγάλοι προσπαθούμε καθημερινά να αποδιώξουμε, να τιθασεύσουμε ή να λησμονήσουμε. Η παιδική ηλικία είναι αναμφίβολα μπολιασμένη με αστείρευτα αποθέματα ευγνωμοσύνης κι ευτυχίας για πολλά μικροπράγματα, που οι ενήλικες εύκολα θα παραβλέψουμε και δε θα εκτιμήσουμε. Τα παιδιά δύσκολα απελπίζονται· αντλούν από ελάχιστα μια ηλιαχτίδα χαράς, για να φωτίσουν και την πιο συλλογισμένη μέρα, επιμένουν και δε βαρυγκομούν, δεν εγκαταλείπουν την προσπάθεια…
Και το πιο τρανταχτό παράδειγμα για το κουράγιο που μπορεί να δείξει μια παιδική ψυχή το δίνουν τα παιδιά της «Κιβωτού του Κόσμου», του οργανισμού στον οποίο θα διατεθεί μέρος από τα έσοδα του βιβλίου. Η «Κιβωτός» έχει επενδύσει με περίσσευμα στοργής στα απροστάτευτα, παραμελημένα ή εγκαταλειμένα παιδιά, θέλοντας ν’ αποκαταστήσει το αβέβαιό τους μέλλον και να επανορθώσει όσα τους έχει αρνηθεί η ίδια η ζωή…
4. Για ποιο λόγο να διαβάσουν οι αναγνώστες το παραμύθι «Η Λίδα, η Χρυσαλλίδα»;
Γιατί το παραμύθι αυτό προσπαθεί να δείξει στον αναγνώστη ότι η ζωή πάντοτε βρίσκει τον τρόπο να προχωρήσει, παρά τις δυσκολίες. Ότι η Ελπίδα φύεται ενδημικά στην ίδια την απογοήτευσή μας για τις αναποδιές, ότι επιπλέει στην ίδια θάλασσα που οι περισσότεροι ορκίζονται ότι έχει κιόλας ναυαγήσει· ότι τα εμπόδια χαρίζουν στην αντοχή την αξιοθαύμαστη, γλυκιά ομορφιά της, στο τέλος μιας εξαντλητικής ημέρας που δοκιμάζει τα όριά μας. Μολονότι η απελπισία πολλές φορές προσφέρει βολικά ανησυχητικές ενδείξεις για το ανέφικτο κάθε απόπειράς μας, ακόμα κι όταν όλα καταφέρονται εναντίον της επιμονής μας, πάντοτε βρίσκουμε τη δύναμη να συνεχίσουμε, να μην αφεθούμε σ’ ό,τι μοιάζει προδιαγεγραμμένο, να κάνουμε ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας για να δικαιωθούμε…
5. Σε ποιους απευθύνεται το βιβλίο σου;
Το παραμύθι απευθύνεται καταρχήν σε παιδιά, αναγνώστες που μπορούν να ταυτιστούν με τις προκλήσεις τις ζωής που συνυφαίνονται με τις αναπάντεχες απογοητεύσεις της, αλλά και με τις ομορφιές που αυτή ανταπαντά σ’ όποιον προσπαθεί να τη γευτεί μέχρι και την τελευταία της σταγόνα και να δοκιμάσει τα ανέμελα συστατικά της ευτυχίας – είναι πιο ορατά στα αθώα παιδικά μάτια… Είναι, ξέρετε, προνόμιο της νιότης να μην κρατά κακία στις κακοτοπιές, τις αφήνει πίσω της και συνεχίζει. Αντίθετα, όσο μεγαλώνεις, η βαλίτσα σου βαραίνει· υπομένεις λιγότερα, σταλάζει μέσα σου ό,τι σε πικραίνει.
Την ίδια στιγμή, όμως, δε θα μπορούσε παρά να είναι άχρονο το μήνυμα της Ελπίδας· το νόημά της δεν έχει ηλικία. Γι’ αυτό, το βιβλίο μπορεί να διαβαστεί ευχάριστα και από ενήλικες. Θα τους υπενθυμίσει όλα αυτά που σωρεύουμε κάθε μέρα στην αναμονή για να ανταπεξέλθουμε στις γκριζωπές υποχρεώσεις μας που λέμε ότι επείγουν, «πολυτέλειες» που αφήνουμε στην άκρη για μια στιγμή ελεύθερου χρόνου που διαρκώς εκλείπει και που αμελούμε να απολαύσουμε με την ψυχή μας, γιατί ξεχνάμε ότι ζούμε μόνο μια φορά!
6. Γιατί επέλεξες αυτόν τον τίτλο;
Καταρχάς, η φύση της Χρυσαλλίδας που μεταμορφώνεται σε πεταλούδα συνάδει με το αποτύπωμα της ίδιας της ζωής. Αν και η ηρωίδα του παραμυθιού γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι περαστική από την κοιλάδα της, διαλέγει να κυνηγήσει μέχρι τέλους μία προς μία τις εύφορες ομορφιές ολόγυρά της και να τιμήσει γενναία την αγέρωχη, τελική μορφή της, έστω και για… τόσο λίγο! Αυτός δεν είναι, άλλωστε, κι ο ατέρμονος κύκλος της ζωής; Ποιο λουλούδι άραγε θ’ αρνιόταν ν’ ανθίσει, ακόμα κι αν ήξερε ότι θα ‘ταν μόνο για μια στιγμή; Και μάλλον είναι η στιγμιαία διάρκεια κάθε ομορφιάς, που την κάνει ιδανική, ποθητή, ανεκτίμητη· γιατί, σχεδόν πάντοτε, στιγμές αναπολούμε…
7. Ποιος/Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου Έλληνες ή ξένοι συγγραφείς; Έχουν επηρεάσει το έργο σου;
Οπωσδήποτε οφείλω να αναφέρω την ποιήτρια Κική Δημουλά, που πρόσφατα έφυγε από κοντά μας και που απόσπασμα από το ποίημά της, «Άμπωτις», αποτελεί προμετωπίδα του βιβλίου («Νόμος./ Αν δε θυσιαστεί η αδυναμία/ δε δοξάζεται η υπεροχή.»). Η ποιητική της Κικής Δημουλά περιέγραψε ακριβώς τον τρόπο με τον οποίο η Ελπίδα καταφέρνει φτάσει στον προορισμό της μέσα στην πιο σφοδρή καταιγίδα απόγνωσης, να ξαναγεννηθεί από την τελευταία της ανάσα και ν’ αφήσει πίσω της αρκετή μαγιά, ώστε η ζωή να μπορέσει να ξαναχτίσει αριστουργήματα από το απόλυτο μηδέν. Κι είναι φύσει συνώνυμη η Ελπίδα με την παιδική ηλικία. Κάθε παιδί είναι αναγκαίο ν’ ανατραφεί με την πεποίθηση ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα, ότι ο κόσμος το προσμένει, ότι είναι δικός του να τον κατακτήσει· μόνον έτσι θα έχει γεμάτο το θηκάρι του για τις δοκιμασίες που θ’ ανταμώσει μεγαλώνοντας…
8. Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο;
Μιας κι ήδη μιλήσαμε για μια Ελληνίδα ποιήτρια, ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου έχει το βιβλίο «Το άρωμα», από τον Γερμανό Πάτρικ Ζύσκιντ. Όσες φορές κι αν διαβάσω αυτήν την παράδοξη ιστορία ενός παρανοϊκού κατά συρροή δολοφόνου, πάντα η λογική μου προτάσσει σαν άλλοθι του εγκλήματος την αγάπη. Κι η έλλειψη θαλπωρής του ήρωα, που ανατράφηκε στον βούρκο της εγκατάλειψης, δυναμώνει τη σημασία ν’ αναγνωρίσουμε την αξία κάθε στιγμής που μοιραζόμαστε με τους δικούς μας ανθρώπους. Και να τη ντύσουμε ολοκληρωτικά με αληθινή, ευωδιαστή αγάπη.
9. Ποια είναι η θέση του βιβλίου στην εποχή μας;
Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί ότι το βιβλίο βρίσκεται σε μια εμπόλεμη, διακεκαυμένη ζώνη. Διανύουμε μια περίοδο όπου κι οι πιο αναντίρρητες αξίες αμφισβητούνται, όπου όλα στον περίγυρό μας είναι υπό αίρεση: μικροί και μεγάλοι κατακλυζόμαστε από πληροφορία αμφίβολης φερεγγυότητας κι από ερεθίσματα σαφώς αγοραίας αισθητικής. Κι η θέση του βιβλίου προβάλλει σήμερα πιο επίκαιρη παρά ποτέ: ν’ απαλύνει την ασχήμια, να θεραπεύσει την αξιακή κρίση που εκτυλίσσεται στην πλάτη της ποιότητας, να προβληματίσει, να παρηγορήσει. Το βιβλίο θέτει πάντα τα πιο καίρια ερωτήματα, αφυπνίζει και προσφέρει δίαυλο στον νου, κρησφύγετο να δραπετεύσει από μια πραγματικότητα που γίνεται ολοένα και πιο φορτική…
10. Σκέφτεσαι να γράψεις κι άλλο βιβλίο στο μέλλον;
Θα τολμήσω ν’ αποκαλύψω ότι εργάζομαι ξανά πάνω στο είδος του παραμυθιού, αλλά σε μια διαφορετική, έμμετρη φόρμα. Κοινός παρονομαστής αυτής της νέας συγγραφικής μου απόπειρας με το παραμύθι που μόλις κυκλοφόρησε είναι η αξία όσων βρίσκονται στα χέρια μας σε άπλετη διαθεσιμότητα, κι όμως έχουμε εθιστεί στην επάρκειά τους και τη μυρηκάζουμε σε τέτοιο βαθμό, που δε συνειδητοποιούμε ότι πολλοί συνάνθρωποί μας είναι πολύ λιγότερο τυχεροί από εμάς. Γιατί, δυστυχώς, το δικό μας δεδομένο είναι ένα δώρο ανεπίδοτο για πολλούς, αδικημένους άλλους…