Δέκα ερωτήσεις για τη συγγραφέα Ευγενία Γκιόκα και το βιβλίο της “Ανήκεστος  βλάβη“.

1. Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς. 

Είμαι η Ευγενία, μητέρα δύο παιδιών και γιαγιά πέντε «μικρών ονείρων». Γεννήθηκα στην Αθήνα, την Πρωτομαγιά του 1965. Σπούδασα προγραμματισμό και ανάλυση ηλεκτρονικών υπολογιστών. Εργάστηκα για πολλά χρόνια στην ξενόγλωσση εκπαίδευση, και από το 1998 έως και σήμερα, εργάζομαι ως διοικητική υπάλληλος στο ΕΜΠ.

2. Συστήστε μας τον βιβλίο σας “Ανήκεστος βλάβη”.

Το πρώτο μου βιβλίο, «Ανήκεστος βλάβη», εκδόσεις Ηδύφωνο, με τις γόβες στο εξώφυλλο, αναφέρεται στην πολύμορφη βία, που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες, απ’ τη γέννησή τους. Στη βία στην οικογένεια, στην εργασία, στους χώρους εκπαίδευσης, αθλητισμού, πολιτισμού. Οι ηρωίδες, 7 γυναίκες, ωσάν τις 7 μέρες μιας αναθεματισμένης βδομάδας. Γνώριμες η μια στην άλλη, καθημερινές, της διπλανής πόρτας, του χθες και του σήμερα, της πόλης, του συνωστισμού, του θορύβου, κι άλλες, από την ερημοποιημένη ελληνική επαρχία. Γυναίκες, που καταφέρνουν μέσα από το δρόμο της γνώσης και του αγώνα να μη συμβιβαστούν. Γυναίκες, που ορθώνουν την απαίτησή τους να διαφυλάξουν τον χρυσαφένιο χυμό της ζωής, ενάντια στο σύστημα, που παράγει την εκμετάλλευση, τη βία, τη γυναικεία ανισοτιμία. 

3. Ποιο ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσετε να γράψετε το βιβλίο σας;

Το έναυσμα, για τη συγγραφή του βιβλίου, ήταν η ανάγκη μου, ως γυναίκα, να επικοινωνήσω τη διέξοδο των γυναικών, να σημάνω ότι υπάρχει ελπίδα να αλλάξουμε μαχητικά τις ζωές μας.

4. Για ποιο λόγο να διαβάσουν οι αναγνώστες το βιβλίο σας;

Φίλοι που το διάβασαν, μου λένε, πως πρόκειται για ένα βιβλίο, που περιγράφει με σαφήνεια τα σημάδια της πολύμορφης βίας, αλλά και συστήσει με ξεκάθαρο τρόπο τη  διέξοδο του αγώνα ενάντια στο σύστημα που τη γεννά. Μπορεί να λειτουργήσει βοηθητικά προς τις γυναίκες, ώστε να αντιληφθούν τη δύναμή τους, να αντιμετωπίσουν την κακοποίηση, αλλά και να ενισχύσει την ελπίδα, του κάθε αναγνώστη, για καλύτερη ζωή, μέσα από τον δρόμο της γνώσης, της αλληλεγγύης, της επιμονής, της υπομονής και του αγώνα.

5. Γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο;

ΑΝΗΚΕΣΤΟΣ ΒΛΑΒΗ: μια ζημιά, που δεν μπορεί να θεραπευτεί πλήρως, ένας ανεπανόρθωτος τραυματισμός. Η βία και η ανισοτιμία, που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες, είναι τραύματα που δεν γιατρεύονται πλήρως και σφραγίζουν τη ζωή τους, από τη γέννα τους για πάντα.

6. Οι γυναίκες του βιβλίου είναι καθημερινές, αναγνωρίσιμες φιγούρες. Πόσο βασίζονται σε πραγματικές εμπειρίες ή μαρτυρίες;

Όλες τους, άλλες λιγότερο κι άλλες περισσότερο, είναι υπαρκτές, καθημερινές, της διπλανής πόρτας, με ονοματεπώνυμο. Εγώ, μονάχα, αφουγκράστηκα τις ιστορίες τους και τις άφησα να δραπετεύσουν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου μου, όταν η ανάγκη τους να φωνάξουν, έγινε δυσβάσταχτη, και να πουν, επιτέλους, όσα δεν άντεχαν πια να κρατούν μέσα στη νύχτα.

7. Ποιος/Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας Έλληνες ή ξένοι συγγραφείς; 

Λογοτεχνία άρχισα να διαβάζω στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού σχολείου. Θυμάμαι τον χειμώνα της Α’ Γυμνασίου, ξόδευα όλο μου το χαρτζιλίκι, στην αγορά των βιβλίων του Λουντέμη. Επειδή ήμουν μοναχοπαίδι, μονογονεϊκής οικογένειας, το διάβασμα, ήταν η παρηγοριά μου. Θυμάμαι πολλές άγρυπνες νύχτες… Οι αγαπημένοι μου συγγραφείς είναι πολλοί, κλασσικοί αλλά και σύγχρονοι. Θα ξεχώριζα, τους συγγραφείς της νιότης μου, Μενέλαο Λουντέμη, Διδώ Σωτηρίου, Αντώνη Σαμαράκη. Από ξένους, θα ξεχώριζα σίγουρα, τον Μαξίμ Γκόρκι και τον Φιόντορ Ντοστογιέφσκι.

8. Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;

Η “μάνα” του Γκόρκι, και το “τριανταφυλλάκι” της Τζένιφερ Ντόνελι, είναι από τα πιο αγαπημένα μου.

9. Ποια είναι κατά τη γνώμη σας η θέση του βιβλίου στην εποχή μας;

Ζούμε στην εποχή των μεγάλων αλμάτων της τεχνολογίας. Τα ηλεκτρονικά μέσα, όμως, οι υπολογιστές, τα κινητά τηλέφωνα, κλπ., χρησιμοποιούνται με επώδυνο τρόπο για τους ανθρώπους του μόχθου. Αντί να διευκολύνουν τη ζωή μας και να αφήνουν περισσότερο χρόνο για μόρφωση, διασκέδαση, ξεκούραση, έκαναν την ζωή μας πιο περίπλοκη, πιο δύσκολη, με μηδενικό ελεύθερο χρόνο. Δυσκολεύομαι να φανταστώ το μέλλον του βιβλίου, όπως εγώ το γνώρισα και το αγάπησα. Οι νέοι πλέον διαβάζουν μικρά κειμενάκια στο κινητό τους, και στην καλύτερη περίπτωση, ακούν τα βιβλία από τα ακουστικά τους. Θέλω να πιστεύω όμως, ότι λογοτεχνικά βιβλία θα γράφονται και θα διαβάζονται πάντα, γιατί μέσα από τη μυθοπλασία μεταλαβαίνουμε με γλαφυρό τρόπο, τις αλήθειες της ζωής, μέσα από τη ματιά του συγγραφέα, και επίσης μαθαίνουμε την ιστορία μας. Ειδάλλως, η έλλειψη του βιβλίου, ειδικά για τα παιδιά, που μεγαλώνουν σ’ ένα απρόσωπο κόσμο, απάνθρωπο και μηχανοποιημένο, θα είναι καταστροφική για τον ψυχισμό τους. Τα παιδιά έχουν ανάγκη να ζήσουν τις συγκινήσεις που τους προκαλεί η περιπέτεια, η εξερεύνηση, το άγνωστο, ο θρίαμβος του καλού και του δίκιου, κι αυτό το ζουν μέσω των ηρώων των βιβλίων.

10. Σκέφτεσαι να γράψεις κι άλλο βιβλίο στο μέλλον;

Δουλεύω το δεύτερο βιβλίο μου ήδη. Κι αυτό, όπως και το ΑΝΗΚΕΣΤΟΣ ΒΛΑΒΗ, θα είναι συλλογή διηγημάτων. Το μυαλό μου ζωγραφίζει συνέχεια ήρωες και ηρωίδες. Αφουγκράζομαι, στη μοναχικότητά μου, τις ιστορίες τους και τις αφήνω να δραπετεύσουν, όταν η ανάγκη τους να φωνάξουν, γίνεται δυσβάσταχτη, και η μοναχικότητά μου, μοναξιά. Ξεφεύγω και ταξιδεύω μέσα από τις λέξεις…